ङा पालेआरेबा सेम्चेन, न्हा पाङ्बारि खाम्ला, न्हा क्रासि उन्खाम्ला
तासाइ स्हेर ? थे एला तेबान नुप्बा मुला, विश्वास लाउ । 
ङाम फ्याङ्सेला मुबा, छ्योङ्सेला मुबा, मु, ह्रि ङाला मुबा
तासाइ तिनि एसे ङादा पिंजडारि युजि
क्योइसि साइ तोकतिजि
ओम, चुङ्जि न्हाबारि आहिन सेबारि ।

ङाला मिरि ङ्योइबा मुला–
तिगा ङाइ एला तिगाइ न्होङ्ना लाजि ? 
तिगा ङाइ एदा घृणा लाजि ? 
ङाइमि एसे ब्याङ्बा अन्न ङेसि
एदा च्यासिकेन ताङ्बा मुबा । 
तासाइ तिनि ङादा उमालरि थान्बा मुला 
ङाला केवाला साइ तोकतिबा मुला
ओम ग्लुबासे ङ्योइला–
‘कादे किलोला हिन्ना चु ?’
तेन्गे ङा खाजिबाइ सामान हिन्ना
भावना आरेबा, आत्मा आरेबा ।

ङाला काङ दार्बाकेन मुला
एसे धार मुबा छुरा डुइमा
ङाला तिङ दातेनोन दार्जिबा ताला
तासाइ एसे आथे थे लोङ्बा ।

ङाला डोङ्बा एदा भोज छोर्ला
ङाला का, एदा ब्रोइ छोर्ला
तासाइ डान्सि थान्गो !
ङाए चु साजाम्बुलिङला सन्तान हिन्ना
ङाए सोबा सेम मुला
जेक्खे सोबारि
ङा पालेआरेबा सेम्चेन ।

पोखरा ।

(छिग दोनः पालेआरेबा– निर्दोष, सेम्चेन– पशु/जनावर, स्हेर– पीडा, ङ्योइबा– प्रश्न, उमाल– तराजु, केवा– जीवन, साइ– मूल्य, तेन्गे– मानौं, साजाम्बुलिङ– पृथ्वी)

दोःबा : यकिना अगाध