कामरेकुनु ङान्ना दिमरि स्ह्योरि सातान स्या मिन्मुबा तासाइ तिनि आमिन्नि । ङादा आज्याना छोर्जि । ङाइ प्लोक पाङ्सिन ख्लाजि, ‘आमा ह्याङ्ला दिमरि खाइमाइ चिची आमिन ?’
‘तिल्दा ओम जामे ? मिन्ला ले ।’ आमासे चेगाइ तोसोसे प्रासाल दोनस्ह्युजि ।
‘सातान कामरेकुनु ह्याङ्ला दिमरि चिची दाइमुबा, तिनि आमिन्बासे ङ्योइबा’, ङाइ पाङ्जि ।
‘डाक्टरसे आपादा स्या आचाउ बिबासे तिनि तिरे आदाइबा मुसिम । तिरे आदाइमा तिल्दा चुह्राङ बिबा लाइनु ?’ ज्योज्योसे सुङ्स्ह्युजि ।
‘तिनि तिरे जेक्खे हिन्ना व्हा दारेहेन्से खाइमाइ आदाइ ताला बिसिका ङ्योइबा ले ।’ ङाइ बिजि ।
ज्योज्योसे ह्रेच्छाक डान्बाह्राङ लासि आमाव्हाना च्यासि पाङ्स्ह्युजि, ‘देन्बान आमा दारे ह्याङ्ला दिमरि खाइमाइ स्या आदाइ ?’
‘एनि ज्योज्यो आङासे तिल्दा गोसि नोन आगोबाह्राङ लाबा । आपाल काङ स्हुखासि तिसारि परतिस्ह्युमुला । सोमरे ब्लिरे स्या आचामा तिगा ताचि ले ?’ आमासे स्पष्टिकरण पिन्बान पाङ्स्ह्युजि ।
ङाइ दोसि ङ्योइजि, ‘सुङ्स्ह्युगोम आमा, आपादा तिगा ताबा ?’
‘एला आपादा युरिक एसिड ल्हेबा मुला लाइनु । प्रेसर नोन ल्हेबा मुला रे !’ आमासे सुङ्स्ह्युजि ।
ङाइ ङ्योइगे जेक्खे तिगा लामुबा ज्योज्योसे ङ्हाच्छान ङ्योइस्हिजि, ‘आमा तिगा थेह्राङ्बा नोइ ल्हागतिबासे खाइमाइ स्या चाला आदे ओम ?’
‘आहिन । खाल्से पाङ्जि थेह्राङ्बा ? मान चातेदोना आचाबा ज्याबा । डाक्टरसे सुङ्स्ह्युबा चातोसाइ नोन नाका थेन तारङा चाबा ज्याबा रो ! वाला तोसोला स्या चाला आदे रो ।’ आमासे निसाल पिनस्ह्युजि ।
ङाइ ङाला ह्रो रुपाला दिमला ताम डान्जि थेन आमातेन ङ्योइसिन ख्लाजि ।
‘आमा ! दिमला मुलीसे तिगा चाला आदे थे स्यान्दो खालाइसे चाला आदे रो हिन्ना ओम ?’
‘खाल्से पाङ्जि एदा चुह्राङ्बा ताम ?’ आमासे अचम्म म्हान्सिकेन सुङ्स्ह्युजि ।
‘खालाइसे पाङ्बाम आहिन । ङाइ म्राङ्बा ताम पाङ्बा ।’ ङाइ पाङ्जि ।
‘थेह्राङ्बा नोन ताला ओम ? खानाङ म्राङ्जि थेह्राङ्बा ताम ?’ ज्योज्योसे छक्क परतिसिकेन ङ्योइस्ह्युजि ।
‘ङाला ह्रो रुपाला दिमरि ।‘ ङाइ पाङ्जि ।
‘आतोबा ताम लाला । रुपाला आपामि दिमला जेक्खे आताना सरकारला फिला तादाला हाकिम मुस्ह्युला । ह्रोह्राङ्बा म्हिसे नोन खानाङए थेह्राङ लाला देला ओम ?’ आमासे पत्याब आतास्ह्युजि ।
‘ङालान मिसे म्राङ्बा मुला आमा !’ ङाइ फोक पाङ्सिन ख्लाजि ।
‘तिगा म्राङ्जि ओम ?’ आमासे सुङ्स्ह्युजि ।
‘रुपादा ब्लोबा के आउदिन सेमनिमुला । ओम थेला आमादा खीर सेम निबाचिम । तासाइ रुपाला आपा नाबाहेन्से डाक्टरसे तारङा, स्या, के, ङ्हे दही तिगाइ आचाउ बिबाला चिम । थे रेहेन्से रुपाला दिमरि थे मुतेबा चाबास्हे दाइबारि ख्लाबाला चिम । तिरेकुनु रुपासे के चाबा म्राङ्सि थेला आपासे आज्याना लासि बाङ्स्ह्युजि रो !’ रुपासे थेना लाबा ताम ङाइ आमादा पाङ्जि ।
ज्योज्योसे ह्रेङ्बा ल्हे तेबान ङ्योइस्ह्युजि, ‘थेह्राङ्बा नोन ताला ओम लाइनु ?’
‘ताबान चिम ले ! ओते जेक्खे खानाङ हिन्ना ओम ? रुपाला आमादा आपामायुङचाग्याम पुइगाबा खीर नोन चाबारि आपिनस्ह्युजि रो ! थेतासि खालाइसे खीर चाबा ताम लाजि बिसाम दिमग्याम नोन तेपिन्ना बिस्ह्युला रो !’
‘आम्माइले ! दातेला जमानारि नोन थेह्राङ्बा म्हि ताबा चिम ! खाराङ्बा अचम्म !’ ज्योज्योसे पाङ्स्ह्युजि ।
‘ङ्हाच्छा ङ्हाच्छारि थेह्राङ्बा म्हि तामुबा ओम ज्योज्यो ?‘ ङादा गोबा सेम ताजि ।
‘ल्हाउ एसे ओइमा टेलिभिजनरि महाभारत बिबा फिल्म आम्राङ्नि ? ग्ले धृतराष्ट्र काना ताबासे थेला ग्लेस्या गान्धारीसे केवानाङ मिरि पट्टी खिजि । ह्रेम्बोसे मिसि आम्राङ्मा हेन्से म्रिङ्से नोन च्याला आदे रो !’
‘हिन्ना ज्योज्यो, रुपाला आपासे पाङ्स्ह्युबा ‘दिमला मुली म्हिसे तिगा लाजि स्यान्दो क्योङ्से नोन थेह्राङ्नोन लातोला रो ! ह्याङ्ला आमामि गान्धारी दोआस्ह्यु ताला ले !’ ङाइ पाङ्जि ।
चु दुइदोना आपा खाटरि चिसि ङान्ना ताम ङ्यानस्ह्युचिमुबा । ङाइ आपाला लिरि प्लिक च्याजि । ह्रोला मिग्याम मिख्लि ब्योङ्चिबा मुबा ।
ङानि तामरि कोल्बा मुबा । खाजिबा दुइरि आपा काडि जुसिकेन चामग्याम फापस्ह्युजि थाहा नोन आतानि । तिक्खुरि ‘गड्याम्म’ चामरि ब्याबा काइ थेजि । ङानि क्योङ योना योना लासि चामरि दोसि आपादा रेन्जि ।
‘काङ स्हुखाबा म्हि तिल्दा ब्रास्ह्युबा आपा ?‘ ङाइ ङ्योइजि ।
‘गोल्छेसे खिम्जेला स्या छोङ्खाङदोना निबारि खाम्ला व्हा बिसि बाङ लाबा । चाम प्लाबाला चिम । ओम ङाम ब्याजि ।’ आपासे सुङ्स्ह्युजि ।
‘डाक्टरसे ब्लाप्बा न्हाउ सुङ्स्ह्युबा मुबा । आखाम्ना आखाम्ना तिल्दा ब्रास्ह्युतोबा ! डेङरि थोबा ठोक्बा हिन्साम... ?’ आमासे लोङ्सिकेन पाङ्स्ह्युजि ।
आपासे ङाला सुङरि प्लिक च्यासि पाङ्स्ह्युजि, ‘एनिकादेला ताम थेसि सेम ताबारि आखाम्नि । ङादा रुपाला आपाह्राङ्बा दोबा सेम आरे । महाभारतला धृतराष्ट्र नोन दोबा सेम आरे ।’ बिबान आपासे रुमालसे मि गापस्ह्युजि ।
आपाला तामसे चोननिजि । ङाइ आपातेन फ्यास्हिङ लाबान पाङ्जि, ‘ङादा माफ लास्ह्युगो । ङाइ आपादा सेम स्हुखाना लाबारि म्हाइबा आहिन । रुपाला दिमरि म्राङ्बा ताम जेक्खे पाङ्बा हिन्ना ।’
(छिगकि दोनः कामरे– शनिबार, चेगाइ– माया, तोसो– पारा/खाल, प्रासाल– जवाफ, व्हाना– तिर, देन्बान– साँच्चै, नोइ– रोग, निसाल– उत्तर, तादा– तह, ब्लोबा– उसिनेको, के– अण्डा, नाबा– बिरामी, केवा– जीवन, खिम्जे– छिमेक, छोङ्खाङ– पसल, ब्लाप्बा न्हाबा– आराम गर्नु, चोननिबा– झसंग हुनु, फ्यास्हिङ– क्षमा)
दोःबा : यकिना अगाध
तपाईको प्रतिक्रिया दिनुहोस