‘हाकुपाकु, हाकुपाकु...’

क्याम्साङ ब्लेरि हाकुपाकु नामे ङ्हयाबान मुबा । दिनि क्युरु ह्योइसि जिन्मुबा तासाइ छेप्पा ह्याल्बा आरेबा ।

‘कुुहु, कुहु...’

स्यान नामेसेन काइतेसि ब्ले होङ्ना लाजि । दिनि थेन होइसाल यारि छ्योइकादे ख्वाइसि नाप सिलसिल लाबान लोप्खाङग्याम दिमरि दोबान मुबा । होइसाल लोप्खाङला ख्राङ्गारिक्यार बुलबुलरि क्लाङ्सि बाट्टाबुट्टि तासि खाबा मुबा । दिनि नाना, होइसाल जा आले ।

‘आले एदाम आम्से सेगाइ,’ दिनिसे बिजि ।

‘तिगदा ?’ होइसालसे ङ्योइजि ।

‘तिगदा मुसे आम्से तिल्मागेन ख्रुबा क्वान च्यागोले थेरि ।’ होइसालसे क्वानला साप्रा ताबाह्राङ लाजि ।

‘नाना तिनिम ह्याङ हाकुपाकु चासिजे दिमरि नि ह्या ?’

दिनिसे ताला बिजि ।

ग्यालाम फिरि हाकुपाकु मिन्सि ह्रुलचिमुबा । म्लाङम्लाङ तासि दोङ नोन कुरचिबा हाकुपाकु म्राङ्सि सेम नाबारिन आहाम्नि ।

‘आहा ! च्याकोले नाना ।’

‘अँ म्राङ्जि ।’

नाना थेन आले ङिनोन किताब ग्यामरि थान्सि हाकुपाकु दोङरि ख्रेसि चाबारि वाङ्जि । लोप्खाङसे फोख्रेन्सि खाबा थेनि ङिदा हाकुपाकु आउदिन ब्रोइ खाजि ।

‘नाना, खल्ला ल्हे ल्हाना म्लाङ ताबा या ?’ होइसालसे दोङ ख्रेसि होइनोन कोजि, ‘हाकुपाकु नामेदा नामेदा, मारला सिक्रि बापिन्ला छामेदा ।’

‘कुटिसि चाउ दिमरि निबादा फिला ।’ दिनिसे आलेदा क्रिङ्जि ।

हाकुपाकु चाना चाना दिनि वाला तासि गाङ्थागे लाजिमुबा । ‘आमाइ, ब्राउ आले म्हुन ताइ लाजि ।’ लोप्खाङग्याम घन्टागिकसे गाङ्साल ब्रामा जे दिमदोबा दिनि थेन होइसालला दातेइ ग्याम गाङ्सालनोन थाबा आरेबा । होइसालसे हाकुपाकु चासि ले जे म्लाङ आहिन लिनोन जा म्लाङ ताना लाजिम ।

दिनिसे ङोजि, ‘च्याको च्याको लि मि मगरलान ताजिम म्हाले ।’

‘ह ह ....।’ होइसाल ल्हे तेसि ङेजि ।

ओत्तेगेनरि ङिनोन छ्योइ थोसि दिमपट्टि ब्राजि । दिम दोबारि नागिदुर्सा बिबा ग्ला थासि नितोबा मुबा । नागिदुर्सा दोमाम होइसालला फो च्यार्जि । ‘नाना ! आज्याना ङ्हाम्जि रेच्छागि चिले ।’ ङिनोन तेक जे तिगा छ्याबा मुबा होइसालसे रुइबारि तिजि । होइसाल रुइसि लाडकलिडिक ताबातेन दिनिदा तिगा लाउ तिगा लाउ ताजि । आलेसे काङ नोन जुबारि आखामह्राङ ताबातेन दिनिसे बिजि, आले चु नागि दुर्सारिम म्हाङ खाबा मुला बिमुला, ब्राउ एदा म्हाङ्से व्हा स्याप्पा ?’

होइसाल झनझन ह्रालकह्रुलुक ताबातेन दिनिसे आलेदा गोरि खाम्सि आखाम्ना पुइजि । आलेन किताबनोन बल्ल म्हुन छोप तामा दिम दोजि । कोला ङि ओराङ लासि म्हुन छोपरि जे खामा आपाआमा लोङ्जि ।

‘आमाले ! तिगा ताबा आल्दा ?’ आमासे होइसालदा कुरि होत्डुइजि । क्रानोन सिकसिक लासि आले पुइसि टुनोन टु तासि दोबा दिनिसे आमादा पाङ्जि, आलेदा म्हाङ्से स्याप्पा व्हा आमा नागिदुर्सारि खासि रुइबा चुसे ।’

होइसालसे देप्पेन रुइजि । आमासे थाहा याङ्जि तिगा ताजिम बिबा ।

‘ओ आमा, हाकुपाकुसे ङ्हयोइजिमले कोलाम ।’

आमाला ताम थेसि दिनि लोङ्जि । ‘आमा, ङाइनोन चाबा हाकुपाकु । दारेम ङानोन रुइसाम ?’

आमादा ङ्योइजि । ‘कादे च्याजिओम ?’ आमाला ङ्योइबारि ‘ल्हाना आचानि आमा, आलेसेम खाल्ला ल्हाना ल्हे म्लाङ ताबा बिसि चाबाला चाबान लाजि ।’ दिनिसे आमादा सेजि । ‘तिगाइ आता ।’ आमाला ताम थेसि दिनि ढुक्क ताजि । होइसाल बिसाम रुइसि रुइसि खारेन आता बिबाह्राङ ताबातेन आमाजासे गोरि ल्हापपुइसि मानखाङरि बोर्जि ।

मान लाबातेन होइसाल न्हाङ्गार दाङ्से फान्जि । आमासे कोला ङिदान फो थानथानरि हाकुपाकु ल्हाना चासाम ङ्हयोइबा मुला बिबा ताम गोना लाजि । ङिनोन लोप्खाङ निबान मुबा । तिल्माला हाकुपाकु दोङ टारि दोमा होइसालसे दिनिदा बिजि, ‘हाकुपाकु दारेम ल्हाना आचा ह्या नाना !’