तिरेकुनु शेखचिल्लीसे ह्राङ्ला आमातेन बिजि, ‘आमा ! ह्राङतेन आपासे ङादा खाइमाइ गे कुल आस्ह्यु । मुतेबा जातुकुला आपाआमासे थेन्दा तिगाइ न्हा तिगाइ गे कुल्मुला । तिगा ङ तिगाइ गे लाबारि योग्य आरे ओम ?’
शेखचिल्लीला ताम थेसि थेला आमा अचम्मित ताजि । ‘ओहो ! चुमि आउदिन जाजा मुला, चुसे तिगा गे नोन लाबारि खाम्ला ओम ?’ आमाचासे शेखचिल्लीदा गोरि स्योम्सिकेन पाङ्जि, ‘ठिक मुला ङाला कोला ! दारे एदा ङाइ तिगाइ गे लापुङ्सेला मुला ।’
आमाला चेगाइ व्यवहारसे शेखचिल्ली ताङ्जि ओम मदरसाग्याम पिन्बा होमवर्क लाबारि चुजि ।
न्हाङ्गारदाङ्से स्ह्योरि थे मदरसा निबारि थोन्बाकेन मुबा, थेसे म्राङ्जि कि आमा म्रापरि याखारगि कोर्बा छोङम्हितेन क्वान ग्लुबाकेन मुबा । शेखचिल्ली क्यार निबाकेन मुबा, आमासे थेदा ङ्योइजि, ‘शेखु, ओइ शेखु ! चुरि खाउ होइ !’
शेखचिल्लीदा नोन छार क्वान च्याबा सेम मुबा । आमासे ङ्योइबा थेसि थे ताङ्जि ओम छ्योङ्सि थेरि दोजि ।
आमासे बिजि, ‘कोला, च्यागोम चु क्वान खाजिबाचा एदा ज्याबा छोर्जि ?’
शेखचिल्लीसे तिर्याम आमाला लिरि ताङ्सिमाम च्याजि ओम थेला मि रंगीचंगी क्वानजुगुरि छ्योङ्जि । थेसे वाला बुट्टा मुबा क्वानला थानरि जुम्बि क्युसिकेन बिजि, ‘आमा चु ।’
आमाचादा नोन थे वाला बुट्टे क्वान सेम निजि ओम थेसे छोङम्हितेन बिजि, ‘आले ! चुग्याम गज गि तेपिन्गो ।’
छोङ्म्हिसे ह्राङ्तेन मुबा फित्ता तेजि, क्वानला ङामरि थान्सि दाप्जि ओम कैंचीसे थासि क्वान पिन्जि ।
शेखचिल्लीला लागि ‘गज’ बिबा दाप्बा छिग छार छोर्जि ओम यासे ब्लासि दाप्बा तोसो झन छार थेन रोचक । ‘गज’ थेन या ब्लासि दाप्बा ताम थेला दिमागरि चिजि ।
ङ्यासे शेखचिल्ली मदरसा ग्याम दिमरि दोसि खाजि । क्वान स्युजि, याकाङ ख्रुजि । थेलिच्छा थेला आमासे थेदा आनि ङ्ही न्होर पिन्सि बिजि, ‘कोला ! उ क्याङ हलवाइ छोङ्खाङ ग्याम आनि ङ्हीला ङ्हे बासि खाउ ।’
शेखचिल्लीसे थे आनि ङ्ही यारि किन्सि ताङ थोसिमाम हलवाइला छोङखाङरि दोजि । थेरि नाम्साला ल्हानान म्हिकादे मुबा । हलवाइसे या ङ्हीरिन काकार मग किन्बा मुबा– याखारगि या तोर बोर्मुबा ओम थेग्याम लेप्बा ङ्हे ख्लाल्मुबा, स्यान्दो या मार बोर्मुबा ओम थे यासे ङ्ह वाल्मुबा । थेसे रेमरेम चुह्राङ्नोन लाचिबा मुबा ।
शेखचिल्लीला लागि चु दृष्य नोन छार मुबा । ङ्हे सिम्ना लाबा चुह्राङ्बा तोसो थेसे ङ्हाच्छारेम म्राङ्बा मुबा । थेसे म्हान्जि– चु हलवाइ तिगा लाबाकेन मुला ? थेसे स्ह्योला ताम डान्जि– थे क्वान चुङ्बा म्हिसे नोन चुह्राङ्नोन लासि क्वान दाप्बा मुबा । थेसे म्हान्जि– ‘चु हलवाइमि ङ्हेला लम्बाइ दाप्बाकेन मुला ।’
थेला सेम ताङ्जि– ठिक दुइरि थेसे गोबा मुबा ।
हलवाइसे शेखचिल्लीदा ह्रेङ्बा दुइहेन्से च्याचिबा म्राङ्जि, म्हान्जि– शायद चु खालाइतेन खाबा मुसिम । तासाइ, मुतेबा ग्राहक निजिन्जि, दातेइ थे राप्चिबा म्राङ्सि ङ्योइजि, ‘ओइ लाइनु ! एदा तिगा तोबा होइ ?’
शेखचिल्लीला ध्यान दोजि । थेसे बिजि, ‘ङ्हे ।’
हलवाइसे ङ्योइजि, ‘कादे ङ्हे ?’
आमासे कादे बिसि बिबाम आरेमुबा तासाइ थेसे बिजि, ‘गज गि ङ्हे बाउ ।’
चु ताम थेसि हलवाइ थेन ख्यारख्युरला म्हि ङेबारि चुजि ।
शेखचिल्लीदा तिगाइ थाहा आतानि– तिल्दा ङेबाकेन मुला ?
हलवाइसे गोजि शेखचिल्लीदा ङ्हेला दाप्बा थाहा आरे । थेसे ङ्योइजि, ‘न्होरमि बाबा मुला ले ?’
शेखचिल्लीसे बिजि, ‘मुला ।’ ओम आनि ङ्ही पिन्जि । हलवाइसे थेला ताङरि आनि ङ्ही च्योच्योला ङ्हे युपिन्जि ।
शेखचिल्ली दिमरि दोसि निबाकेन लामाहेन्से याखारगि ग्राहकसे हलवाइदा क्यालो लासि पाङ्जि, ‘ङादा नोन गज गि ङ्हे बाउ होइ !’
ओम मुतेबा दोसि क्यालो ङेबा ङेजि ।
(भारत–दर्शन ग्याम ।)
तपाईको प्रतिक्रिया दिनुहोस